Parijs 13-11-2015

Eens een keer een persoonlijk bericht maar dat kan eigenlijk ook niet anders na die verschrikkelijke aanslagen gepleegd door terroristen gisterenavond in Parijs. Ik denk dat het menigeen net zo verging als bij ons: je zit lekker ontspannen The Voice te kijken en wordt direct na afloop van dit programma geconfronteerd met een verschrikkelijke realiteit! Tot diep in de nacht absorbeer je het nieuws en gaat uiteindelijk maar slapen. Vanmorgen natuurlijk gelijk de TV weer aangezet om te horen of er al meer bekend is omtrent de slachtoffers , daders..... Opeens zinkt het in en begin ik te huilen.  Om de slachtoffers, die vele nabestaanden  maar ook om onze dochter. Toen ik haar vanmorgen vroeg of ze niet bang was zei ze: nee hoor, ik denk dat wij opgroeien in een tijd waar we rekening moeten houden met dit soort geweld. Dit klinkt natuurlijk heel reëel maar wat doet het werkelijk met je dochter op gevoelsvlak?  Nu is alles natuurlijk nog vers en zal het zoals het meestal gaat wel weer enigszins normaliseren maar toch...........

Wat mezelf betreft , je kunt niks doen en dat maakt je zo machteloos. Mijn hoofd zat vanmorgen zo vol dat het enige wat ik kon en wilde doen is iets maken. Dan kan ik me even helemaal afsluiten.
Een klein boekje gemaakt als ode aan Parijs: de stad van liefde en licht. Liefde uitgedrukt in pasteltinten en licht in goudsnippers.

                                       

Bettina